Yeni Doğan Bebek Yoğun Bakım Ünitesi Tecrübem. Yenidoğan Yoğun Bakım Ünitesi'nde Anneler Ne Yapıyor?

Şimdi ben bu satırları nasıl yazacağım bilmiyorum... Her şeye söylenecek ve yazılacak çok şeyim var da, sıra doğum hikayesi ve yeni doğan yoğun bakım ünitesi deyince akan sular duruyor valla.

Kalemimi, beynimi ve bedenimi toplayarak, ancak sizlerle şu satırları ve nasıl oldu da biz de yeni doğan bakım ünitesine alındık, bu hikayeyi paylaşmaya çalışacağım.

Şuan bu satırları yazarken gerçekten oldukça zorlanıyorum. İkinci oğluma hamileliğim ilk oğluma göre daha tecrübe kazandığım için, çok daha rahat, keyifli ve pozitif geçmişti. Zaten genelde de gebelik dönemlerimi çok rahat geçirmiştim. Hatta o kadar keyifliydi ki, ben hep öyle kalabilirdim ve yeniden yeniden doğurabilirdim.

İlk oğlumda atlattığım acemilikleri bu oğlumda yapmayacağıma dair söz vermiştim kendime... Hatta bu sefer o kadar da hevesleydim ki, hemen gittim yine çikolatalarını özenerek, bezenerek seçtim, kolonya şişelerini mis kokulu esanslı kolonyalarla doldurdum.  Üzerine “Hoşgeldin Mazhar Alp” yazdım.  Klasik yapılan muhtemel doğacağı yılı yazdırdım.  Çok güzel ve ismine özel bir hastahane takımı yaptırdım. Hatta o kadar özenmiştim ki, eldivenlerinin birinin üzerine kendi ismimin baş harfini diğerinin üzerine de eşimin isminin baş harfini yazdırmıştım. Tulumunun üzerinde de kendi adı yazıyordu. 

Kendime hastahanede ziyaret edenleri karşılamada takacağım çok güzel bir lohusa tacı, terliği ve kol bandı çiçekli işlemeleri yaptırmıştım. Hastahane kapısı, bebek beşiği, benim yatak ucuma konulmak üzere tüller,süsler alıp, diktirmiştim. Mesleğinde gayet iyi bir bebek-doğum fotoğrafçısı ile anlaşmıştım ve kısacası ben bebeğimi tam teşekküllü ve hazırlıklı bir şekilde bekliyordum.

Peki neden mi bunları bu kadar detaylı anlattım? Neden biliyor musunuz? En sonda açıklayacağım nedenini?

Sonrasında doktorum yine bildiği normal doğum isteğimin üzerine giderek ve 40.haftayı da bitirmiş ve ölçümlerle bebeğin kilolu doğabileceği hesabını da yaparak, tam da 40. Haftanın dolduğu Çarşamba günü gel de alalım bebeği dedi. Dedim ya ağrım olmazsa ya suyum gelmezse, olsun ben sana suni sancı vererek yine normal doğurturum dedi.

Peki dedim, sabah kalktım, elimi yüzümü yıkadım, annem ve eşimle hastahane yoluna koyuldum. Kayınvalideler bizde büyük oğlana bakıyor, kısaca herkes görevinin başında.

...

Suni sancı verilmeye başlandı. 2-3 saat geçti doktorum baktı pek ses yok, sonra hastahanede su kesesini patlattı (doğumu hızlandıralım suyun boşalması ile doğum süreci hızlanacaktır dedi), lağman yapıldı, suni sancı dozu biraz arttırıldı ve artıkkk evet, hadi ameliyathaneye dedi...

Ve yine normal bir doğum ve kadın doğum doktorumun başarısı ile gerçekleşen bir başka hikaye daha.  Hemen üzerimdeki ameliyat önlüğünü sıvadılar ve sıcak sıcak karnımdan çıkan bebeğimi, mememe yapıştırdılar. İşte o an, tam da şu an yazarken gözyaşlarımın süzülerek aktığı gibi içim aktı. Doktoruma bu isteğimi söylemeden o daha kendisi hemen yaptı demek istediğimi. Biliyor musunuz bu ilk ten temasının çocuğun bütünnnn hayatını etkileyecek boyutta ve ne derece önemli bir şeyi ifade ettiğini?... Bir daha ki yazımda anlatacağım ve sizlerden de doktorlarınızın bunu yapması için ısrarcı olmanızı isteyeceğim...

Sonra bebeğim temizlendi, üzeri giydirildi, benim işlemim tamamlandı, önce bebeğim ve sonra ben odaya alındık. Alındık ve işte bütün gerçekler bundan sonra ortaya çıktı. Hemşire geldi ve hemen bebeğinizi emzirin dedi ve kan şekerini ölçeceğim dedi. Ben daha ne olduğunu anlamadan, tekrar hemen oğlumu emzirmeye başladım ve şekeri ölçüldü ve sonra ...

“Odada yanınızda tutamayız, hemen çocuk doktoru ile tekrar görüşeceğiz ancak bebeğin vakit kaybedilmeden yenidoğan yoğun bakıma alınması lazım dedi...”

-Neden dedim?

Çünkü ben normal doğumla 4 kilo 40 gr bir bebek doğurmuştum. Evet bunu her zaman ve göğsümü gere gere söylüyorum, başka bir kadın doğum doktorunun hastası olsaydım çoktan sezeryan yani bıçak altına yatırılmıştım bu sebepten... İnat ettim ne olursa olsun normal doğuracağım dedim ve doktorum da benden güç alarak elinden geleni yaptı ve biz güzel bir doğum geçirmiştik. Ancak 4 kilo üzerinde doğan bebeklerde en büyük risk kan şekerinin aniden düşerek, ani ölümlere kadar gidebilecek derecede riskler taşıması yüzünden, hastahanede yoğun bakımda, küvezde, oksijen tüpüne bağlı, şekerli su yada ona benzer bir sıvı ve azıcık ek mama takviyesi ile nabız, kalp atışı vs hayat belirtilerinin kontrol altına alınması gerekiyor dediler.

İşte bu an dünyam başıma yıkıldı ve hemşirenin çocuk doktorundan aldığı sayamadığım kısa bir süre içindeki onayla bebeğim çoktannn kollarımın arasından kayıp gitmiş ve yoğun bakıma alınmıştı bile... Bense hala şoku atlatmaya çalışıyordum.

Her iki saatte bir hasta bakıcı beni tekerlekli sandalye ile yenidoğan yoğun bakıma taşıyor ve çocuğumu emzireceğim diye inat ettiğim ve günlerin birbirini kovaladığı yoğun bakım maceramız işte böylece başlamıştı bile. İlk 2 gün sütüm gelmedi, çünkü kendimi sıkmış, üzülmüş ve yaşadıklarımın etkisi ile daha taşları yerini oturtamamıştık. Hastahanede sütümü sağdırdılar, emzirmemde oldukça teşvik ettiler ve ben 3. Gün çocuğumu emzirmeyi başarabilmiştim.

Yenidoğan Yoğun Bakım 1. Gün;

Bebeğim küvezin içinde burnunda,ağzında ve parmak uçlarında kablolar, altında sadece bezi var üzerinde bir şey yok, ısıtıcı var küvezin içinde ve sıcaklığı sabitleyip, vücut ısısını koruyorlar. Her iki saatte bir emzirmeye gidiyorum 24 saat boyunca ve kucağıma verip, üzerini battaniye ile örtüyorlar, gözlerini tam açamıyor bile, uyuyakalıyor, ama annesin işte, kokusunu içine çekiyorsun,üstünü kulaklarına kadar örtüyorsun, ellerini okşuyor seviyorsun, emmesi için zorluyor, ayak tabanlarını kaşıyor, tuttuğu memenin ve tenimin sıcaklığı ile uyumaması için zorlayıp, emzirmeye çalışıyorsun. Varlığını anlamaya çalışıyor, 15dk ila 30 dk sonrası biten emzirme süresinin sonunda bomboş bir odaya dönüyorsun. Yanında refakatçi annen, gündüz sana eşlik edip, gece eve dönmek zorunda kalan ve diğer oğlanla da ilgilenmek zorunda olan bir eş ve sen içindeki boşlukla birlikte yapayalnız kalıyorsun.

Yenidoğan Yoğun Bakım 2. Gün;

Bugünden umutluydum, çünkü kuzumu kollarımdan sadece 1 gün kalacak diye alıp, yoğun bakıma sokmuşlardı. Ancak sabah genel muayene sonrası ve yine emzirme sonrasında yükselmeyen şeker sebebi ile bugünde küvezde ve yoğun bakımda tutmak zorundayız dediler. Ancak eşim Emre sabah muayenesi sonrası yanıma geldiğimde yüzü sapsarı, nutku tutulmuş gibi olsa da, yorgunum diyerek geçiştirmiş ve bana bir şey söylememişti. Ancak söylemediği şey, “Çocuk doktorunun muayenesi neticesinde kalbinden değişik bir üfürüm geldiği, kalp kapakçıkları yada kalbinde (delik gibi) bir problemin olabildiği ve acilen kalp grafisi çekilmesi yönündeki görüşüymüş...” Bunu duyunca yıkılmış, ağlamış ve çok üzülmüş... 

Öğleden sonra bu işlem yapılmış ve tesadüfen emzirmeye gittiğim sırada, karşılaştığım çocuk doktoruna “-Oğlum nasıl?” diye sorduğumda, kalp grafisi çekildi, bir sorun çıkmadı. İçiniz rahat olsun, beklediğim durum söz konusu değilmiş, ancak tedbir amaçlı 1,5 yaşına geldiğinde yeniden bir grafi çektirin.” dedi. 

Ben o şokla nasıl nasıl? Ne grafisi? Ne şüphesi? 

Allah’ım neler oluyor deyince, benim bilmediğimi ve böyle pattadanak yaptığı açıklamayı daha sindirerek ve daha detaylıca anlatarak, bir sorun olmadığını ancak bir şüphe sonucu araştırma yapılmasını istediğini ve neticesinde de her şeyin yolunda gittiğini açıkladı. Ancak tedbir amaçlı bu gecede küvezde tutacağız dedi. Yine tekerlekli sandalye ile 2 saatte bir 24 saat boyunca emzirmeye ve pompa ile sağmaya devam ettiğim bir günü daha geride bıraktık ki, artık sütüm gelmeye başlamıştı.

Yenidoğan Yoğun Bakım 3. Gün;

Yine heyecanlı bekleyiş, artık bugün bebeğimin yanıma gelmesi lazım. Ama o da ne? Kulaklarım gene ne duyuyor? Bebeğin şekeri normalmiş ama dün gece kusmuş, neymiş efendim hastahane mikrobu kapmış olabilirmiş, o sebeple bir 24 saat daha gözlemlenmesi gerekiyormuş ve bu günde yoğun bakımdaymış....

Hiç bir zaman umudumu yetirmedim hiç bir şeye karşı. 

Hep bir çıkış yolu vardır ve olacaktır dedim. Ama hiç birinde bu kadar da çaresiz kalmadım. Kendimden ve inancımdan bu derece uzaklaşmadım. Artık bu çocuğu bana vermeyecekler herhalde diyordum. Her yanına gittiğimde...

“Hadi oğlum, kalk oğlum, iyileş canım benim...” dediğimi duymuyor muydu?

Her iki saatte bir, yoğun bakıma girdiğim anlarda yanında yatan onlarca bebeğin bazılarının çığlıklarının,ağlamalarının kalbimi nasılda delip geçtiğini, yüzü gözü sargılı bantlı ve teni yanmış olanlarının ciğerimi de nasıl yaktığını, kafamdaki buğulardan ve gözlerimden akanlardan önümü bile göremediğimi, birkaç annenin bebeği yoğun bakımda kendisinin dışarıda sürdüğü sürgünü ve her yanına gelip, evinde sağdığı sütü, pijamasını, atletini hemşirelere verip, ana kokusu çeksin diye nasıl uğraştıklarını, kucaklarına aldıklarında neler neler söyleyip, bebeklerini sadece günde bir kaç kez görme hakkı verilen bu anaların, daha hiç bir şeyin ne olduğunu bile anlamalarına zaman vermeden, koyunlarından alınıp gidilen bebelerin, o annelerinin göz yaşlarının nasıl aktığını bir ben bilirim bir de Allah.

“-Canım annem, bak yine geldim, sana geldim. Sütünü getirdim, seni özledim, sütünü iç, buradaki ablaları üzme... Kendini topla olur mu bebeğim? ...

-Ah sennn, nasıl da cennet kokuyormuşsun, nasıl sızladı burnum kokunla... Anneciğim, nasılsın bugün? İyi misin? Yıkadılar mı seni? Çok özledim ben seni, hadi iyileş de sen de gel artık yuvamıza...”

Çok da yazamayacağım daha nicesini emzirirken dinlerdim ve bir de hasta bakıcıların bebeklerin altını değiştirirken ağlama çığlıklarını ve bir diğer yanımda da mama saati gelmiş bir bebeğin biberona nasıl yapışıp cok coklayarak içtiği sütün emme sesini dinlerken ... Sonra gene tam da çıkıştaki kapının yanında yatan ve durumu daha ağır bebekleri  görerek, geçip giderdim odama tekrar 2 saat sonra gene aynı dramı yaşamak için...

Hiç de dayanılacak gibi durmuyor değil mi? İşte o zaman niye dualarda hep hasta olanlara şifa ve deva denilirmiş, çooook ama çooook iyi öğrendim, niye sadece kendimize değil de herkese de dua etmek gerekirmiş, işte onu da yeniden hatırladım.

Psikoloji mi? Hatırladığım tek şey göğsüme inen ve oturan kocaman bir taş... Ne yutkunmama ne de nefes almama izin verecek derecede beni zorlayan bir taş oturdu içime. Daha ne kadar ve nasıl dayanacağım dedim... Bu 3 gün her 2 saatte bir hasta bakıcı uyur da gelmez, yada ilgilenmez diye hep saatimizi kurduk annemle, aynı askeriyede gibi hep hazırlayıp gönderdi beni bebeğimin yanına, hep;

 “Hadi kızım az kaldı bu son gün artık, dayan diyerek...”

Evet anlaşıldı ki, 3. Günün sonu son gün gelmişti... Ve bebeğimin kusması durmuş, şekeri normale girmiş, oksijen seviyesi ve kısacası tüm hayati fonksiyonları artık optimum seviyeye gelmişti ve bebeği yanınıza alabilirsiniz dediler.  Bir annenin bundan büyük mutluluğu olur muydu? Artık gerisi malumunuz J

Peki bu Yenidoğan Bakım Tecrübesi Bana Neler Öğretti?

1.       Her şeyin en iyisi en güzeli elimizdeki imkanlar dahilinde olsun, bebeklerimiz ve çocuklarımız için ideali olsun diye uğraşıp, didiniyoruz değil mi? Peki şimdi ben size sorayım;

• ·  Doğum fotoğrafçısı doğum dışında hiç bir fotoğraf kare çekemediği gibi, bebeğimi öpüp,koklarken,koynuma alırken bir kare bile alabildi mi?
• ·     Bebek beşiği süsü, kapı süsü, yok efendim lohusa tacı çiçeği, bileziği bilmem nesi içi boş olunca ne anlam ifade etti?
• ·         Gelenlere dağıttım çikolatada kimin ağız tadı vardı?
• ·         Bebeğim için diktirdiğim nakışlı, allı pullu hastahane tulumunu kaç dakika giyebildi?
• ·         Hastahaneye gelen ziyaretçiler bebeğimi görebildi mi?

Durun ben cevaplayım size tek kelime de “HAYIR”

      Peki nedendir bunca emek, çaba, masraf,hırs,özenti ve gereksiz bir sürü çaba. Bu kapıdan ekmek yiyen insanlarla işim yok ama, eğer bir organizasyon firması ile anlaşıp, milyarlar dökmüş olsaydım bedeli ne olacaktı benim için. Kocaman "BİR HİÇ"... Her şeyi kendi çabamla özenerek, bezenerek karnı burnumda oraya buraya koşarak yaptım, gene karşılığı ne oldu Kocaman "BİR HİÇ"... 

        Eeee ne gerek vardı o zaman, biz de son zamanlarda bu derece meşhur olan, benim uydurduğum isimle hastahane salgını yeni bebe görme modasına. Yurt dışında insanlar bu seramonileri ayıplıyorlar biliyor musunuz? Bilakis anne-baba ve bebek tek başlarına ve misafir kabul edilmeden hastahanede ağırlanıyorlar, ailenin mahremiyeti sebebiyle...

         Peki biz ne yapıyoruz? İşi gücü bırakıp, koşup hastahanelere gittiğimiz gibi, hayatımızın yönünü neredeyse değiştiriyoruz. Çocuğu olan okulunu ayarlıyor, işi olan mesaiyi bırakıp kaçıp geliyor, gelmeyen ayıplanıyor, bir de üzerine gelen dolu mu gelmiş boş mu? bir sürü gereksiz merak ve savsata...

      Heyyyy,,, durun bakalım. Yaşanılan en acı tecrübe işte bu sermaye... Abartmayın, sakin olun, kaş yapacağım derken göz çıkartmayın. Ve hiç bir şeyde aşırı kaçmayın. Nedeni hiç bir şey sizden ve bebeğinizden daha çok önemli değil de ondan.... 

           Benden size en büyük tavsiyeler;

•        Doğum yapacağınız hastahanenin muhakkak yenidoğan bakım ünitesi olduğundan emin olun. Yoksa valla hemen hastahanenizi değiştirin, doğum yerinizi ona göre ayarlayın. Benim hastahanemde böyle bir ünitenin olması, bana 2 saatte bir bebeğimi emzirme şansını,lüksünü vermişti, daha ne isterim ki...

•      Yenidoğan Bakım Ünitesi’ndeki doktor,hemşire ve hasta bakıcıların yani kısaca sağlam bir ekibin olup olmadığını öğrenin. 24 saat kontrol altında mı? Nöbetçi doktor, vizite zamanı, hemşire değişimi zamanı vs. Sorun, soruşturun ve yakın takipte olun. Neden mi? Çünkü aslında bence bu şekilde yorumladığım ve fazladan kaldığımız 1 gecenin sebebi; benim emzirmeye  10 dk geç gitmem yüzünden, uyuyup gelmeyeceğimi sanan hemşirenin bebeğime mama vermesi ve sonradan benim gidip, emzirmem üzerine fazlalığını kusan bebeğimin hastahane mikrobu kapmış olabileceğini düşünen doktor ve işin bir noktadan sonra takipsizlik ve doğru bilgi aktarımı olmamasından dolayı raydan çıkmasıydı.

Peki sonra sordum kendime;

- “Fidan’cım sende anladın mı bu kapitalist düzenin insanları ne hale getirdiğini?  

- Hayatta her şeyin alınıp,yapılıp, sonradan yerine konabileceğini ama Sağlık’ın en önemlisi olup, satın alınamayacak bir şey olduğunu?

-Ne anlamı kaldı, kuzunun kokusunu içine doya doya çekemeden bunları yapmanın?

Sevgili ebeveynler, işte anladım ki; bizler bazı şeyleri birilerinden eksik kalmayalım, yapmışken en iyisi ve en güzelini yapalım, ilk bizde görsünler, orjinal olsun, tasarım olsun, çikolata en iyisi en markalısı, yanındaki süsü de ben burdayım diyeni olsun, çok olsun, herkese yetsin, kalmadı denmesin dediğimiz her şey aslında ne sizden ne de bebeğinizden daha da önemli değiller. Yok diye biri sizi mi ayıplayacak? Varsın bunun için ayıplasın, siz bunlardan kusur kalın ama illa bir şey yapacağım diye de kendinizi bu kadar yıpratmayın. Ellerinizin boş kalması, bunların olmamasından çok ama çooook daha acı.

İşte size gerçek bir hikaye ve gerçek bir ders...

Yavrularınızı sıkıca göğsünüze bastığınız, birbirinizden Rabbim dışında bırakılan ayrılıkların yaşatılmadığı, para harcamadan da mutlulukların kazanıldığı nice nice günler dilerim...

Çok çok sevgiler,

Fidan DUMAN